0 Comments
De Gordon-methode: van wie is het probleem? Dr. Thomas Gordon schreef in 1970 het boek ‘Luisteren naar kinderen’. Deze opvoedklassieker maakte hem wereldberoemd. De klinisch psycholoog, student en later collega van Carl Rogers werd vooral bekend om zijn 'Gordon-methode'. Zijn werk leverde hem drie nominaties op voor de Nobelprijs voor de Vrede. De ochtendspits.
Je kent het wel de ochtendspits. Iedereen haast zich om op tijd klaar te zijn. Lunchpakketten worden gemaakt, kleren uitgekozen, last minute aanpassingen aan de outfits worden uitgevoerd, een laatste controle in de spiegel. (Dat zijn de jongeren, ik ga meestal in mijn joggingbroek naar mijn werk ;-)) Je denkt ; “Dat gaat vlot vanmorgen” En dan gebeurt het,….als we bijna klaar zijn, mijn hand ligt al op de deurklink, mijn autosleutel in mijn hand ; De uitspraak. Zegt mijn zoon tegen mijn dochter ; “Amai uw haar is vettig!” Gisteren was mijn dag zo niet. En dat is lichtjes uitgedrukt. Basically heb ik heel de middag gebleit. En waarom? Omdat de soep was aangebrand. Een strakke planning had ik. Alles tot op de minuut gepland. Eerste werk geslaagd; gezond ontbijt, hond uitgelaten, iedereen op tijd de deur uit en zowaar tijd over om te douchen 😱. In de ochtend een privé-yogales gegeven. So far so good. Een dame van de subsidies voor de ramen over de vloer gehad. Was nog gezellig ook.
Als Gordon communicatietrainer, geef ik al een aantal jaren de training ‘Effectief communiceren met kinderen’. Een van de principes van Gordon is dat je conflicten oplost volgens een win win model. Dus zonder verliezers. In onderling overleg en met democratische participatie. Mijn dochter van 11 is de laatste maanden best pittig laat ons zeggen. Ze vraagt veel autonomie en heeft graag haar vrijheid en beslist graag van alles zelf. Zo is ze bijvoorbeeld vegetariër en heeft ze een gekleurde lok in haar haar. Recentelijk wil ze graag met haar klasgenootjes naar het park om te ‘hangen’. Dit doen ze dan na school. Het park in kwestie is uit de richting voor haar en niet goed zichtbaar vanaf de openbare weg. Voor mij als moeder is het belangrijkste natuurlijk dat ze veilig is. Ik zou veel liever hebben dat ze naar huis komt. Dus we hebben behoeften die met elkaar in conflict liggen. Is dat ook wel echt zo? We verwarren namelijk vaak oplossingen voor problemen met de achterliggende behoefte. |
Vragen?DOWNLOAD HIER
10 tips om beter te communiceren met kinderen |